اصالت آدمی که کامل باشه مثل بیدی نمیشه که با وزش بادی به لرزه درآید  یا مثل موجی نمیشه که زود امواج کند و در هم بریزد  ،  اصالت آدمی مستحکم همچون کوه استوار است  ، شخصیت ثباتی دارد و زود تحت تاثیر جامعه قرار نمیگیرد و با تعاریف دروغین فریب نمیخورد ودست به هر کار نابجا و غیر قانونی نمی زند چون  اصالتش  از کودکی در خانواده تربیت شده ونیازی ندارد که اجتماع به تربیت آن  بپردازد  ،  و چه زیبا در این خصوص شاعر بیان میکند: 

ایه اصــــل و نسب در گردش دوران زر است

هر کسی صاحب زر است او از همه بالاتر است

دود اگر بالا نشیند کســـر شــأن شــعـله نیست

جای چشم ابرو نگیرد چونکه او بالا تراست

ناکسی گر از کسی بالا نشیند عیب نیست

روی دریا، خس نشیند قعر دریا گوهر است

شصت و شاهد هر دو دعوی بزرگی میکنند

پس چرا انگشت کوچک لایق انگشــــتر است

آهن و فولاد از یک کوه می آیند برون

آن یکی شمشیر گردد دیگری نعل خر است

کــــره اسـب ، از نجابت از پـس مــــادر رود

کــــره خــر ، از خــریت پیش پیش مــــادر است

کاکـل از بالا بلندی رتبــه ای پیدا نکرد

زلف ، از افتادگی قابل به مشک و عنبر است

پادشه مفلس که شد چون مرغ بی بال و پر است

دائماً خون میخورد تیغی که صاحب جوهر است

سبزه پامال است در زیر درخت میوه دار

دختر هر کس نجیب افتـاد مفت شوهر است

صائبا !عیب خودت گو عیب مردم را مگو

هر که عیب خود بگوید، از همه بالا تر است

صائب  تبریزی